به گزارش پایگاه تاریخ تطبیقی، ابوذر غِفاری یکی از یاران خاص و باوفای نبی مکرم اسلام(ص) و امیرالمؤمنین(ع) بود که قضیه تبعید غریبانه‌اش به رَبَذه توسط عثمان، در تاریخ ثبت شده است. اما با وجود این، تجلیل امیرالمؤمنین(ع) از او موقع بدرقه‌اش مسلما قوت‌قلبی بوده برای این صحابی ارجمند در طول دوران تبعید.

در سال ۳۰ هجرى وقتى كه عثمان، ابوذر را به بيابان خشک رَبَذه تبعيد مى‏‌كرد، فرمانى صادر كرد كه كسى حق ندارد او را بدرقه كند. امیرالمؤمنین(ع) و فرزندانش اعتنايى به آن نكرده و ابوذر را بدرقه كردند. امام(ع) به هنگام بدرقه او فرمود:

«يَا أبَا ذَرٍّ إنَّكَ غَضِبْتَ لِله فَارْجُ مَنْ غَضِبْتَ لَهُ إنَّ الْقَوْمَ خَافُوكَ عَلَى دُنْيَاهُمْ وَ خِفْتَهُمْ عَلَى دِينِكَ فَاتْرُكْ فِي أيْدِيهِمْ مَا خَافُوكَ عَلَيْهِ وَ اهْرُبْ مِنْهُمْ بِمَا خِفْتَهُمْ عَلَيْهِ فَمَا أحْوَجَهُمْ إلَى مَا مَنَعْتَهُمْ وَ مَا أغْنَاكَ عَمَّا مَنَعُوك…؛

اى اباذر! همانا تو براى خدا به خشم آمدى؛ پس اميد به كسى داشته باش كه به‌خاطر او غضبناک شدى. اين مردم براى دنياى خود از تو ترسيدند و تو بر دين خويش از آنان ترسيدى؛ پس دنيا را كه به‌خاطر آن از تو ترسيدند، به خودشان واگذار و با دين خود كه براى آن ترسيدى، از اين مردم بگريز. اين دنياپرستان چقدر محتاجند به آنچه كه تو آنان را از آن ترساندى و تو چقدر بى‌نيازى از آنچه آنان تو را منع كردند».

نهج البلاغه، خطبه ۱۳۰